เล่าเรื่องสยองขวัญ 6 ปีไม่เคยลืม

เรื่องราวและเหตุการณ์ทั้งหมดนั้น ต้องขอย้อนกลับไปตั้งแต่ปี 2553

ตอนนั้นผมเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งย่านรังสิต พักอยู่หอพักแห่งหนึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัย หอพักที่ว่านี้มีทั้งหมด 7 ชั้น ชั้นหนึ่งมีห้องประมาณ 9 ห้อง

เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่าห้องด้านบน ซึ่งอยู่ตรงกับห้องของผมมักจะไม่เสียงบ่อย ๆ วันหนึ่งนั้นหลายครั้ง เสียงเหมือนกับลากเหล็กบ้าง เสียงเหล็กตกลงพื้นบ้าง เวลาผมออกไปยืนสูบบุหรี่บริเวณที่ระเบียงตากผ้า ก็เหมือนจะมีคนคอยแอบมองมาจากด้านบน ช่วงแรกก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ว่าเรื่องมันก็เกิดขึ้นจนได้

มีอยู่วันหนึ่ง ผมเริ่มที่จะทนไม่ไหวกับเสียงที่น่ารำคาญ เนื่องจากเสียงที่ว่านี้ เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามาอยู่เลย วันนั้นก็เช่นเดียวกัน มีเสียงดังเออะอะอยู่หลายครั้ง คิดว่ายังไงวันนี้ต้องพูดกันบ้างแล้ว ก็เลยตัดสินใจเดินตรงขึ้นบันไดไปชั้นบนที่อยู่ห้องตรงกับห้องของผม

พอเดินขึ้นไปถึงหน้าประตูก็เอะใจนิดหน่อย เริ่มจากเคาะประตูก่อน วันแรกนั้นไม่มีใครออกมาเปิด วันต่อมาผมก็เดินขึ้นไปเคาะอีกครั้งหนึ่ง ปรากฏว่าครั้งนี้ประตูเปิดอยู่แล้ว คือจะบอกว่าในระหว่างที่ผมจะเอามือเอื้อมเพื่อไปเคาะประตูนั้น โดยที่ยังไม่โดน ประตูก็ค่อย ๆ แง้มออกเอง ผมค่อย ๆ เอามือผลักประตูเข้าไป

ปรากฏว่าห้องที่ว่านั้นไม่มีใคร แล้วก็เป็นห้องโล่ง ๆ สังเกตด้วยตาแล้ว มีแต่เพียงอุปกรณ์เฟอร์นิเจอร์ของหอพัก ที่ถูกผ้าขาวคลุมทับเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง เต็มไปด้วยฝุ่นแล้วก็หยากไย่ ดูแล้วรู้เลยว่าไม่มีใครอาศัยอยู่มานานเป็นปี ๆ ตอนที่ก้าวขาเดินเข้าไปครั้งแรกนั้น กลิ่นสาบตลบอบอวลเต็มห้องไปหมด พื้นมีแต่ฝุ่น

ตอนนั้นในใจก็เริ่มกลัวแล้ว ได้แต่คิดอยู่คนเดียวว่านี่มันอะไรกัน ทุก ๆ วันที่ผ่านมา แม้กระทั่งเมื่อวานนี้ ก็ยังคงมีเสียงดังจากชั้นนี้อยู่เลย ตอนที่อยู่ในห้องของตัวเองชั้นล่าง เวลาเดินออกไปที่ระเบียง ก็รู้สึกตลอดว่ามีคนแอบมองลงมาจากระเบียงด้านบน ซึ่งก็คือห้องนี้ วันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม เป็นแบบนี้แทบทุกวันทุกคืน คิดได้แต่เพียงว่าลักษณะแบบนี้ ผมคงกำลังโดนแน่ ๆ

ผมลืมอธิบายลักษณะของพวกนี้ไปนิดหนึ่ง ตอนที่เปิดประตูห้องเข้ามาแล้ว มองตรงไปด้านหน้า ก็จะพบกับระเบียงบริเวณพื้นที่ระเบียงนั้นไม่กว้างมาก ยืนประมาณสัก 4 ก็จะเต็มพื้นที่แล้ว แล้วประตูระเบียงนั้นเป็นแบบกระจกเลื่อน เลื่อนได้เพียงฝั่งเดียว ห้องน้ำจะอยู่ทางซ้ายมือ ในห้องนั้นมีตู้เสื้อผ้า 2 ตู้ เตียงขนาด 3 ฟุตครึ่ง 2 เตียง กลางห้องนั้นมีพัดลมเพดานสีขาวอยู่ ความสูงจากใบพัดกับพื้นห้องน่าจะสักประมาณ 3 เมตร แต่ว่าห้องนี้มีความพิเศษกว่าห้องของผมชั้นล่างที่ไม่มี ก็คือบริเวณประตูหน้าห้องมียัญถูกติดเอาไว้ที่ประตูด้านใน แล้วสังเกตดี ๆ ก็จะพบกับเชือกเส้นหนึ่งเหมือนกับเชือกลูกเสือสีขาว เชือกไนล่อนนั่นเอง ถูกผูกติดไว้กับใบพัดลมเพดาน กลางห้องมีรอยพัดด้วย

ผมเห็นเพียงแค่นั้น ก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น รีบหันหลังกลับ เพื่อจะออกจากห้องโดยเร็ว แต่ว่าพอกำลังจะก้าวขาเท่านั้น ผมรู้สึกได้ว่าตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออก ไม่มีแรงเดิน ขาทั้ง 2 ข้างนั้นหนักมาก เหมือนถูกอะไรบางอย่างตรึงเอาไว้อยู่กับที่

แล้วผมก็ได้เห็นเงาดำทะมึนร่างหนึ่ง เป็นเงาลักษณะของคนแบบผู้ชาย เงานั้นตัวไม่ใหญ่มาก สูงประมาณสัก 160 เท่านั้น เป็นผมลักษณะรองทรง เงาผู้ชายดำทะมึนทึงนี้ หน้าตา เสื้อผ้า มองไม่เห็นเลย ดูออกแค่เพียงว่าน่าจะเป็นเงาผู้ชาย เงานั้นเดินมาจากประตูหน้าห้องและเดินเข้ามาในห้อง เหมือนกับจะตรงมาหาผม แต่ว่าเปล่าเลย เงาร่างนั้นเดินผ่านผมไป แต่ดูดี ๆ แล้วจะว่าเดินก็ไม่ได้ เหมือนจะลอยมามากกว่า เท้าของเงานั้นไม่ติดกับพื้น เงาดำของชายคนนั้นลอยผ่านผมไป แล้วก็เริ่มต้นผูกคอตัวเองกับเชือกที่อยู่กลางห้อง ชายคนนั้นลากเก้าอี้เข้ามายืนใกล้ ๆ ค่อย ๆ ปืนขึ้นไปผูกเชือกแขวนคอตัวเอง แล้วก็ถีบเก้าอี้ล้มลงตึ้ง

ตอนนั้นผมขยับตัว ขยับขา ไม่ได้ จะร้องให้คนช่วยก็ร้องไม่ออก ได้แต่ยืนมองชายคนนั้นผูกคอ แล้วก็ค่อย ๆ ทิ้งตัวลง ดิ้นด้วยความทรมานตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ พอรู้ตัวอีกทีสามารถขยับตัวหลุดออกจากพะวังได้ ก็รีบคลานออกมาจากห้องที่ว่า พอตัวของผมออกมาจากที่ห้องนั้นแล้ว ก็ค่อย ๆ เหลือบตาเข้าไปมอง ก็มองไม่เห็นเงาร่างนั้นอีก

วันรุ่งขึ้น ผมไม่คิดแม้แต่จะหาคำตอบว่าห้องชั้นบนนั้นเกิดอะไรขึ้น เงาดำร่างลักษณะผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เกิดอะไรขึ้น ผมไม่หาคำตอบ ทำได้อย่างเดียวคือเก็บข้าวของย้ายออกจากห้องพักดังกล่าว และเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นผ่านมา 6 ปีเข้าไปแล้ว แต่ว่าทุก ๆ อย่างยังคงติดอยู่ในสายตาของผมไม่เคยลืม

ขอขอบคุณที่มาจาก เดอะช็อคสตอรี่

บทความแนะนำ