คุณสามารถคิดศึกษาลูกและเงา
เกี่ยวกับ Renard มากกว่าสิ่งอื่นใด
- ไม่ระบุชื่อ“ The Romance of Renard”
สุนัขจิ้งจอกและลิ่วล้อเป็นสัตว์นักล่าที่มีขนาดปานกลางซึ่งอาจทำให้คนส่วนใหญ่ระบุตัวตนได้ง่ายกว่าสิงโตที่น่ากลัวหรือหมาป่าดุร้าย สุนัขจิ้งจอกและลิ่วล้อแทบจะใช้แทนกันได้ในวรรณกรรมของตะวันออกใกล้; โดยปกติแล้วผู้แปลจะทราบได้ยากว่าทั้งสองหมายถึงข้อใดในข้อความ ทั้งสองกระป๋องนี้มีชื่อเสียงในด้านความฉลาด ความฉลาดของสัตว์ในคติชนมักเป็นการหาเหตุผลเข้าข้างตนเองของเวทมนตร์และต้นฉบับโบราณยืนยันว่าสัตว์เหล่านี้เคยปรากฏตัวในฐานะพ่อมดที่ทรงพลัง โคโยตี้เป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งที่มีขนาดพอ ๆ กับสุนัขจิ้งจอกและลิ่วล้อ แต่มีถิ่นกำเนิดในโลกใหม่ ในตัวอย่างที่โดดเด่นของความเป็นสากลของสัญลักษณ์สัตว์โคโยตี้มีบทบาทในตำนานของชนพื้นเมืองอเมริกันเช่นเดียวกับลูกพี่ลูกน้องในยูเรเซีย
หนึ่งในต้นฉบับวรรณกรรมที่เก่าแก่ที่สุดที่ลงมาถึงเราเขียนในเมโสโปเตเมียประมาณกลางสหัสวรรษที่สามสุนัขจิ้งจอกนำบุตรชายของเอนลิลเทพเจ้าแห่งอากาศกลับมาจากโลกใต้พิภพ เทพเจ้าแห่งเวทมนตร์สุเมโร - บาบิโลนเอนกิมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสุนัขจิ้งจอก ในสำเนาคูนิฟอร์มอีกฉบับหนึ่ง Enki ไม่เชื่อฟัง Ninhursag แม่ธรณีผู้ยิ่งใหญ่และเธอลงโทษเขาด้วยคำสาปแห่งความตาย เทพเจ้าองค์อื่น ๆ จ้องมองอย่างหมดหนทางขณะที่เอนกิจมดิ่งสู่การลืมเลือนเมื่อสุนัขจิ้งจอกปรากฏตัวและนำเทพกลับมา เรื่องนี้อาจมีต้นกำเนิดมาจากความมึนงงของชาแมนซึ่ง Enki ได้เข้าสู่อาณาจักรแห่งความตายในขณะที่ร่างของเขาถูกสุนัขจิ้งจอกเข้าสิง
เมื่อถึงสหัสวรรษที่สองบทบาทของสุนัขจิ้งจอกในฐานะนักเล่นกลได้รับการยอมรับแล้วในสุภาษิตสัตว์ของชาวเมโสโปเตเมียซึ่งเป็นบรรพบุรุษของนิทานที่มาจากนิทานอีสปของกรีกในตำนาน แท็บเล็ตของชาวบาบิโลนที่รู้จักกันในชื่อ The Fable of the Fox ในช่วงกลางของสหัสวรรษที่สองเล่าถึงสุนัขจิ้งจอกหมาป่าและสุนัขที่นำชุดมาต่อสู้กันต่อหน้าสิงโต พวกเขากล่าวหากันและกันในเรื่องเวทมนตร์การขโมยและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการยั่วยุให้เทพเจ้าส่งภัยแล้งที่น่ากลัวซึ่งขู่ว่าจะทำลายโลก ต้นฉบับส่วนใหญ่หายไป แต่ดูเหมือนว่าสุนัขจิ้งจอกจะถือวันนี้ด้วยความฉลาดของมัน ในแท็บเล็ตสุดท้ายเราเรียนรู้ว่าฝนมาแล้วและสุนัขจิ้งจอกก็เข้ามาในวิหารด้วยชัยชนะ
สุนัขจิ้งจอกวิเศษที่เทียบเท่ากับชาวอียิปต์คือเทพอนูบิสซึ่งแสดงด้วยหัวของสัตว์ที่อาจเป็นสุนัขหรือลิ่วล้อ สัญชาตญาณในการขุดโพรงของลิ่วล้ออาจบ่งบอกถึงความใกล้ชิดกับโลกในขณะที่นิสัยชอบกินของเน่าอาจมีส่วนในการเชื่อมโยงกับคนตาย อนูบิสเป็นโรคจิตที่นำทางคนตายไปยังสถานที่แห่งการพิพากษา เขาจะให้ความสำคัญกับหัวใจของผู้ตายที่ต่อต้าน Maat ซึ่งเป็นจิตวิญญาณแห่งคำสั่งของจักรวาลซึ่งมักจะแสดงด้วยขนนกกระจอกเทศ หากหัวใจจมลงบนตาชั่งผู้ตายจะถูกปีศาจกลืนกิน แต่ถ้าหัวใจลุกขึ้นเขาหรือเธออาจเข้าร่วมกับเทพเจ้าราและล่องเรือข้ามท้องฟ้าในเรือแห่งดวงอาทิตย์
สุนัขจิ้งจอกเป็นนักเล่นกลในนิทานที่มาจากอีสปในอารยธรรมกรีก - โรมัน มันจับคู่กับสัตว์อื่น ๆ อยู่ตลอดเวลาแม้ว่าโดยทั่วไปแล้วสิงโตจะเชื่อฟังก็ตาม นิทานที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ "The Fox and the Grapes" และเรื่องนี้แทบจะไม่ง่ายไปกว่านี้ Afox มองขึ้นไปที่องุ่นบนโครงบังตา มันพยายามที่จะเข้าถึงพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยการกระโดด แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ในที่สุดสุนัขจิ้งจอกก็พูดว่า“ พวกมันคงเปรี้ยวอยู่แล้ว” แล้วเดินจากไป เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยนี้ได้รับการบอกเล่าในยุคต่างๆด้วยศีลธรรมที่แตกต่างกัน ในยุคกลางสุนัขจิ้งจอกเรียกว่าฉลาดในขณะที่คนสมัยใหม่เขาถูกล้อเลียนว่าโง่เขลา สำหรับนักเล่นกลแม้แต่คนขี้หงุดหงิดสติปัญญาและความโง่มักเป็นเรื่องใกล้ตัวจริงๆ
อย่างไรก็ตามคัมภีร์ไบเบิลมีทัศนะเกี่ยวกับสัตว์ที่เป็นมนุษย์น้อยลงซึ่งมักมีการให้เครดิตกับสิ่งที่น่าสมเพช แต่ไม่ค่อยมีความเฉลียวฉลาด สุนัขจิ้งจอกเกี่ยวข้องกับกลอุบาย แต่นี่เป็นการดำเนินการที่โชคร้ายมากกว่าการกระทำผิด แซมสันจับสุนัขจิ้งจอก 300 ตัว (หรืออาจจะเป็นหมาจิ้งจอก) มัดหางเป็นคู่ ๆ ผูกคบเพลิงไว้ที่แต่ละคู่และวางไว้หลวม ๆ ในทุ่งนาของชาวฟีลิสเตีย สุนัขจิ้งจอกได้รับความสนใจและความเคารพมากขึ้นในวรรณกรรมของชาวยิวพลัดถิ่นซึ่งความอ่อนไหวทางการเมืองบังคับให้ผู้นำแสดงออกทางอ้อมโดยใช้นิทานและคำอุปมา
ครั้งหนึ่งรับบีอากิบาเบ็นโจเซฟได้ท้าทายเจ้าหน้าที่โรมันด้วยการสอนโทราห์ เมื่อผู้ติดตามถามเขาว่าเขากลัวรัฐบาลหรือไม่เขาตอบด้วยเรื่องราวต่อไปนี้ สุนัขจิ้งจอกเคยถามปลาบางตัวว่าทำไมพวกมันถึงย้ายจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งและตอบว่าพวกมันหนีอวนของชาวประมง สุนัขจิ้งจอกเชิญปลาออกมาบนพื้นที่แห้งแล้งและอยู่ร่วมกับมันอย่างสันติ ปลาที่ฉลาดตอบว่าอันตรายที่พวกเขาต้องเผชิญในองค์ประกอบของตัวมันเองจะต้องน้อยกว่าสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญในสิ่งแปลกปลอม ในทำนองเดียวกันชาวยิวจะเผชิญกับอันตรายมากขึ้นหากพวกเขาละทิ้งประเพณีของตน Talmud ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เฉลิมฉลองความเฉลียวฉลาดและภูมิปัญญาของสุนัขจิ้งจอก หากไม่มีกองทัพหรือตำรวจของตัวเองชาวยิวพลัดถิ่นต้องดำรงชีวิตด้วยไหวพริบและการทูตและพวกเขามักจะระบุกับสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ด้วยความเคารพทั้งในคุณธรรมและความล้มเหลวของมัน
ลักษณะคู่ของสุนัขจิ้งจอกและสุนัขจิ้งจอกนั้นชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Panchatantra ของฮินดู - เปอร์เซียหรือที่เรียกว่า The Fables of Bidpai ซึ่งอาจเขียนไว้ในราวศตวรรษที่สองหรือสามก่อนคริสต์ศักราช กรอบของคอลเลกชันเรื่องราวนี้เกี่ยวข้องกับสุนัขจิ้งจอกสองตัวคือ Damanaka และ Karataka ผู้ซื่อสัตย์ที่ศาลของราชาสิงโต Damanaka เริ่มรู้สึกอิจฉาเมื่อสิงโตนำวัว Sanjivaka มาเป็นตัวโปรดของเขา ต่อต้านคำแนะนำของเพื่อนร่วมทางของเขาลิ่วล้อที่ร้ายกาจได้ปลุกระดมความขัดแย้งระหว่างสิงโตกับวัวโดยการบอกเรื่องโกหกของอีกฝ่าย ในที่สุด Damanaka ก็ยั่วยุเพื่อนเก่าให้เข้าร่วมการต่อสู้ซึ่งสิงโตได้รับบาดเจ็บและวัวถูกฆ่า การถกเถียงและการวางอุบายเปิดโอกาสให้ตัวละครต่าง ๆ ทุกคนเล่าเรื่องเพื่อสนับสนุนคำแนะนำของพวกเขา
ความฉลาดที่มากเกินไปมักเป็นรูปแบบหนึ่งของความโง่เขลา ในนิทานเรื่อง Bidpai ลิ่วล้อตัวหนึ่งหลงเข้ามาในเมืองซึ่งถูกสุนัขไล่ล่า ด้วยความสิ้นหวังมันกระโดดลงไปในถังย้อมสีน้ำเงินขนาดมหึมาเพื่อซ่อนตัว เมื่อมันไม่ได้ยินเสียงเห่าอีกต่อไปลิ่วล้อก็ค่อยๆปีนออกไปจากนั้นก็กลับเข้าป่า เมื่อสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เห็นสัตว์ประหลาดสีฟ้าผ่านไปพวกเขาก็กลัวและคิดว่ามันต้องมีพลังเหนือธรรมชาติ ลิ่วล้อสีน้ำเงินได้รับการประกาศให้เป็นราชา มันทำให้สิงโตเป็นนายกรัฐมนตรีและช้างและลิงกลายเป็นราชองครักษ์ ลิ่วล้อได้กำหนดบทบาทบางอย่างในอาณาจักรของมันให้กับสิ่งมีชีวิตทุกตัวยกเว้นสุนัขจิ้งจอกตัวอื่น ๆ ซึ่งถูกเนรเทศออกไปด้วยความกลัวว่าพวกเขาอาจเปิดเผยกษัตริย์ในฐานะเพียงแค่ลิ่วล้อ อย่างไรก็ตามวันหนึ่งสุนัขจิ้งจอกตัวสีฟ้าได้ยินเสียงสุนัขตัวอื่นร้องโหยหวนมา แต่ไกล ไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้มันเริ่มส่งเสียงหอนพร้อมกับพวกเขา เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นสัตว์ร้ายอื่น ๆ ก็โกรธแค้นและฉีกลิ่วล้อสีฟ้าเป็นชิ้น ๆ
Panchatantra ได้รับการแปลเป็นภาษาอาหรับโดย Mohammed al Haq และจากนั้นก็กลายเป็นที่รู้จักในชื่อ Kalila wa Dimna ในทางกลับกันฉบับภาษาอาหรับได้รับการแปลเป็นภาษาละตินและในที่สุดก็เป็นภาษายุโรปที่สำคัญทั้งหมดในช่วงปลายยุคกลางและยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา มันกลายเป็นพื้นฐานของวัฏจักรของเรื่องราว Renard the Fox ซึ่งเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสเป็นครั้งแรกในช่วงปลายศตวรรษที่สิบสองจากนั้นก็แพร่กระจายไปทั่วยุโรปอย่างรวดเร็ว สุนัขจิ้งจอกในที่นี้เป็นชาวนาที่ฉลาดซึ่งมีชัยเหนือสัตว์อื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งศัตรูที่มีอำนาจและเป็นชนชั้นสูงเช่นหมาป่าและหมี
คู่ต่อสู้ของสุนัขจิ้งจอกจบลงด้วยการทุบตีอย่างไร้ความปรานีถูกสามีซึ่งภรรยามีชู้พิการกินและทำลายอย่างอื่น ความเห็นอกเห็นใจใด ๆ ที่เราอาจมีต่อสุนัขจิ้งจอกในขณะที่ "ฝ่ายแพ้" นั้นถูกทดสอบอย่างรุนแรงจากความไร้ยางอายของมัน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับความร่วมมือในชั้นเรียนของผู้เขียนต้นฉบับต่าง ๆ Renard ถูกมองว่าเป็นตัวร้ายที่ละเอียดรอบคอบฮีโร่ที่มีข้อบกพร่องหรือเพียงแค่ความสนุกสนานที่น่าเบื่อ ในเรื่องยอดนิยมเรื่องหนึ่งสิงโตป่วยและสุนัขจิ้งจอกปลอบราชาแห่งสัตว์ร้ายว่าการรักษาคือการพันตัวด้วยผิวหนังของหมาป่า หมาป่าศัตรูตัวฉกาจของ Renard จึงถูกถลกหนัง แต่สิงโตก็ตายไม่นานหลังจากนั้นปล่อยให้ Renard อยู่คนเดียวในชัยชนะ นักเขียนที่มีความซับซ้อนเช่น Geoffrey Chaucer, Jean de la Fontaine และ Johann Wolfgang von Goethe เล่านิทานพื้นบ้านของ Renard
